Blogg

Mér sýnist blogg-andinn vera farinn. Ég mun gera hlé á þessu öllu saman.

Jólin

Já, nú er dagurinn runninn upp, dagurinn sem flestir hafa beðið eftir! Það er komið að því að ég muni loksins opinbera jólabókalistann minn. Ég talaði við Benedikt Kristjánsson, framkvæmdastjóra Félags íslenskra bókaútgefenda, og var hann svo almennilegur að senda mér Bókatíðindi hingað út. Í gær komu þau svo.

Hér er svo listinn:

Í boði hins opinbera - Stefán Gunnar Sveinsson
Andi Reykjavíkur - Hjörleifur Stefánsson
Hafskip í skotlínu - Björn Jón Bragason
Nýja Ísland - Guðmundur Magnússon
Saga af forseta - Guðjón Friðriksson

Óvenju fáar bækur sem mig langar í þessi jólin.

Kuldaboli hrjáir mig

Ég hlustaði á fyrirlestur í morgun um stofnun Bandaríkjanna samanborið við stofnun Evrópusambandsins, og þá var helst verið að benda á mistök sambandsins. Margt af þessu var virkilega áhugavert, en þó var eitt sem stóð upp úr sem að mínu viti hefur ekki fengið neina umfjöllun hér í Frans. Stjórnarskrá ESB var lögð í dóm kjósenda fyrir tveimur árum held ég og þar var hún felld. Nú í ár var hún hins vegar samþykkt af franska þinginu og forseta Sarkozy nánast án umfjöllunar eða kosningar. ESB er ekki lýðræðislegra en svo!


Um helgina fór ég í reiðtúr með Hestaklúbbinum, en vegna slæmrar mætingar var ákveðið að hafa þetta ekki dagsferð, heldur einungis eftir hádegi. Eftir á að hyggja var ég mjög feginn, enda skreið ég upp í rúm að degi loknum.

Fyrir túrinn þá tókst mér af einhverjum ástæðum að missa af tveimur símtölum frá formanni klúbbsins (Sébastian Zablocki) sem ég grét þó engan veginn. Ég stefndi bara á það að mæta þar sem mæting stóð til á hinum fyrirfram ákveðna tíma. Það endaði þó með því að ég kom á lestarstöðina í um klst. fjarlægð frá París algerlega einn og enginn þar í nánd. Ég gat ekki hringt þar sem að ég átti ekki inneign á símann. Það reddaðist þó á endanum.

Hesturinn sem ég fékk var glæsilegur, jarpur á litinn (ef einhver veit hvað það er) og hrikalega stór! Við fórum nokkurra kílómetra túr um sveitina, en þessa sveit er ekki hægt að kalla neitt spes miðað við landslagið heima. Vissulega er mikið um tré, en öll svæðin hafa verið snert, ef ég get gert mig skiljanlegan.

Mér fannst reiðtúrinn vera óskaplega mikið brölt. Alls ekki þægilegt, og ég gat varla beðið eftir því að túrinum lyki. Hossugangurinn var meira en það sem eðlilegt getur talist og reyndar var veðrið ekki til að bæta þetta. Þarna saknaði ég tölts íslenska hestsins. Ég held að með þessu sé búið að sanna það að hann sé besti hestur í heimi!

Þegar við komumst inn í hlýju „klúbbhússins“, þar sem mér var oftar en ekki litið til píanósins (sannfærður um mína hæfileika á því sviði), borðuðum við ávexti í súkkulaðibaði. Sem kann að hljóma vel en um þetta leyti var klukkan sjö, hálfátta, svo að löngunin var ekki í einhverja ávexti heldur einhverja kjarngóða fæðu!

Ég átti þó erfitt með að fela undrun mína á því sem gerðist næst. Formaður klúbbsins, Sébastian, tók upp sígarettu og lítinn loftþéttan plastpoka af „grasi“, og fór að vefja sér jónu. Ég var kannski ekkert endilega hissa á því að hann stundaði þetta, enda þykist ég vera af yngri kynslóðinni, heldur hversu opinskár hann var. Það var einsog þetta væri það eðlilegasta í heimi. Fólki finnst ég reyndar vera bara einhver bjáni þegar ég minnist á þetta. Ég hef greinilega misst af einhverri þróun.

---
Svo í dag hafði Ellý Ármanns frá Bylgjunni samband við mig og fékk mig í viðtal vegna mótmælanna 1. des. sl. Fréttin er víst líka á Vísi.is. Hallgrímur Helgason hafði víst bent henni á einhverjar myndir sem ég tók af mótmælendunum. (Ég vona að fólki ofbýður ekki þessi name-dropp).

Mér fannst reyndar myndin sem ég hafði hér að neðan vera miklu flottari en sú sem hún hafði síðan í fréttinni á Vísi.

Mótmælin í París

Þau voru miklu skemmtilegri en ég bjóst við, mótmælin sem skipulögð voru í dag kl. 14 fyrir framan sendiráð Íslands. Ég taldi 22, en tölum ber ekki saman og engar opinberar tölur hafa verið gefnar út. Þetta fór allt friðsamlega fram, enda held ég að við erlendu Íslendingar höfum misst af þeirri þróun um harkaleg mótmæli sem hefur orðið heima, og til vitnis um það var engum eggjum kastað á skrifstofur sendiráðsins. Þá var enginn handtekinn, þrátt fyrir að lögreglan mætti á svæðið.

Ég mætti þarna akkúrat 15 mín. of seint, einsog manni er kennt að gera í París. Ég held að reglan sé hálftími, klukkutími á Íslandi, og reyndar meira en það hjá sumum sem ég þekki. Og á þeirri stundu var fólk að hrópa einhver slagorð og glósur á ríkisstjórnina, og ég tók að einhverju leyti þátt, allavega eins mikið og ég gat. Næst byrjaði fólk að syngja ættjarðarljóð og þá kom ég sjálfum mér á óvart. Ég kunni bara ekki nokkurn skapaðan texta. Hverjum get ég kennt um það? Ég söng hátt og skýrt þegar Öxar við ána var sungið en allt annað (og þmt. þjóðsönginn) kunni ég ekki!

Tómst Olrich kom og heilsaði upp á okkur og tveir héldu mjög góðar ræður. Eftir öll þessi ósköp fórum við á kaffihús í grenndinni og var það mjög gaman. Það var ákveðinn léttir að vera innan um einhverja Íslendinga eftir allan þennan tíma! Ég vona að það muni skipuleggjast eitthvað í kringum þennan Íslendingahóp og hann halda áfram að hittast.

Það kom mér sérstaklega á óvart hversu lítilfjörlegt og ótilkomumikið Íslenska sendiráðið er. Menn eru alltaf að tala um bruðl í utanríkisþjónustunni. Ekki var neitt slíkt að sjá þarna. Það lá við að ég skammaðist mín. Skokkhringurinn minn liggur meira að segja þarna framhjá og ég hafði aldrei tekið eftir neinu tengt Íslandi við þessa götu; enginn fáni, varla nein ummerki. Það sést kannski hvað ég er að meina á þessari mynd:

Þarna má sjá glitta í starfsfólk sendiráðsins húka í einhverri risíbúð sem á að vera hið glæsilega Sendiráð íslenska lýðveldisins. Kannski við hæfi í dag.

Ófáanlegar nauðþurftir

Ef einhver sæi sér fært að senda mér einn pakka af raspi, þá væri það vel þegið.

33, rue de la Roquette
Chez Mme. Puig
75011 Paris
France.

Dagskrá helgarinnar

Það verður óvenju mikið um að vera næstu daga:

Annað kvöld verður haldin þakkargjörðarhátíð að amerískum sið. Það þykir víst á allan hátt fínt að tengja sig við Bandaríkin eins mikið og hægt er. Allavega í þessum skóla. Veit ekki hvort það sama gildir um Frakka almennt.

Á föstudaginn verður svo minn vikulegi píanótími kl. 14 og á laugardagskvöld var mér boðið í sendiráðið til að fagna 90 ára fullveldisafmælis Íslands. Sem er reyndar mjög viðeigandi á meðan pöpullinn á Íslandi ræðir um að pakka saman, gefast upp og flýja til ESB.

Á sunnudag fer ég í reiðtúr með „skólafélaginu,“ ef það skyldi kalla. Það verður ábyggilega mjög gaman þar. Þetta er dagsferð og verður kennsla í boði. Ég er að gera margt hérna sem mér hefði ekki dottið í hug að mér stæði til boða, og hefði ábyggilega ekki gert heima á Íslandi. Ég veiti mér klapp á bakið fyrir það. Þá er bara tvennt eftir að gera áður en ég dey: fara í lax og skotveiði.

Kvíði

Það er einkennilegur kvíði sem kemur stundum yfir mann þegar maður ferðast eitthvert með metróinu hér í borg. Oftar en ekki vill svo til að einhver heimilislaus, sem þreyjar þorrann með betli, eyðir öllum deginum í það að svissa á milli lestarvagnanna, syngjandi, spilandi eða jafnvel bara gólandi - og eftir þá sýningu gengur um og krefst einhverrar þóknunar.

Flestir fyllast etv. ekki kvíða við að þurfa að neita þessu fólki lifibrauðs, enda ábyggilega orðnir vanir, en það er ég ekki. Ég reyni hvað ég get til þess að forða augnsambandi, set iPod-inn minn í gang og læt sem ég hafi aldrei tekið eftir þeim. Jafnvel er maður svo heppinn að lestin komi að endastöð manns áður en garginu er lokið!

Hálfmaraþon

Ég fór hálft maraþon í kvöld rúman 21 km. Ég sprengdi mig á svipuðum stað og síðast.

Tíminn var 2 klst. og 29 mín.

Jólamarkaðurinn sem var ekki

Ég klæddi mig upp og hélt út í dembuna sem hafði hrjáð suðurhluta Parísar í allan dag. Dæmigerður sunnudagur, verður að segjast. Stefnuna tók ég á stærsta jólamarkaðinn í Frakklandi, sem átti að vera við Arc de la Défense. Ég hlakkaði reyndar ekkert til, enda flestir þessir jólamarkaðir eins, og mér finnst þeir ekkert skemmtilegir. Þetta var bara það eina sem mér datt í hug að gera.

Þegar á leiðarendann var hins vegar komið mætti ég einungis afgirtu jólaþorpinu, öll ljós slökkt og tilkynningaskilti þar sem á stóð: Jólamarkaðurinn 28. nóvember. Mér var samt eiginlega alveg sama.

Nóvember-rigning

Nú þegar líður á nóvembermánuð er heldur betur orðið kuldalegt. Ég fékk fregnir af því að snjóað hefði víðsvegar um borgina, þó reyndar ekki hjá mér. Ég hefði þó fagnað því í staðin fyrir þá rigningu sem hefur dunað á mínum bæjarhluta í allan dag.

Allur þessi kuldi fær mig til að hugsa um hvað ég skuli gera þann 1. febrúar þegar ég verð sendur út á gaddinn. Ég hef hingað til minnst viljað hugsa út í það. Verður það verkefni vikunnar að reyna að finna mér húsnæði fyrir þann tíma, þó ég muni ábyggilega ekki eiga erfitt með að trassa það einsog margt annað sem ég hef á minni könnu.

Ég get státað mig af því að á föstudag sl. skokkaði ég hálft maraþon. Það er nú reyndar hálf lygi, því ég sprengdi mig eftir um 17 km. og gekk restina af leiðinni. En ég fór 21,3 km og var leiðin um miðbæ Parísar að sigurboganum, niður að Eiffel-turni, framhjá Notre Dame og heim. Ég vil samt leggja áherslu á að ég skokkaði þetta, það var lítið af þessu sem mátti kalla hlaup.

Næsta umferð, sem verður að öllum líkindum á morgun, verður undir tímatöku. Ég reikna með að um þrír klukkutímar fari í þetta. Sem verður að kallast hrikalega slappt, þegar menn eru að fara heilt maraþon á tveimur og hálfri klst.

Einkunnir, framhald

Nú í dag var sjöunda einkunnin að koma í hús. Hún var í bandarískri sögu fyrir 1850, og var það hvorki meira né minna en 20/20, 100%. Ég vona að þetta sé það sem koma skal! Meðaleinkunn er núna 8,5 af 10.

Ég fékk þá að endurtaka prófið þar sem ég sló öll met í slæmum árangri. Ég held mér hafi gengið bara þokkalega í þetta sinn. Úr þessu prófi fæ ég þó vafalaust mína næstlélegustu einkunn.

Að hoppa fyrir lest

Það líður varla sá dagur að ég sjái á upplýsingaskjá neðanjarðarlestarkerfisins að á einhverri leið sé eins eða tveggja tíma seinkun vegna „slyss á farþega,“ sem mér er sagt að þýði hreint og beint að einhver hafi hoppað fyrir lestina. Og enginn virðist kippa sér upp við það. Þetta er náttúrulega daglegt brauð hérna, en mér sýnist sem kerfið hafi staðið nákvæmlega eins í heila öld. Á þetta hefur greinilega ekki verið litið alvarlega.

Á línu 14, sem er nýjasta metró-leiðin hér í bæ, voru settir upp glerveggir og -hurðir meðfram hverjum inngangi, einsog maður sér alls staðar í Kaupmannahöfn.

Það er er ábyggilega feiknarlegur langtímasparnaður sem fylgir þessarri nýju útfærslu. Með henni er í fyrsta lagi hægt að sleppa lestarstjóra, í öðru lagi getur lestin verið miklu mun hraðskreiðari og í þriðja lagi þá eru engar tafir vegna sjálfsmorða - sem í sjálfu sér felst mikill sparnaður.

Einkunnir

Nú í dag fékk ég mína sjöttu einkunn af átta, og hafa þær flestar legið í hærri helminginum. Hérna er listinn:

Fjármál fyrirtækja: 16,5/20 - Ég er gríðarlega vonsvikinn yfir þessarri einkunn. Ég átti að geta miklu meira á þessu prófi, og ég vona að það verði bara til þess að þetta endurtaki sig ekki í lokaprófinu.
Inngangur að fjármálum: 17,5/20
Inngangur að bankakerfinu: 9/15 - Veit ekki hvað ég get sagt við þessu. Slæm einkunn, en einsog er í tísku að segja í dag, þá var þetta bara alls ekki mín sök! Ég varpa allri ábyrgð á kennarann.
Stjórnun: A-
Rekstrarhagfræði: 18,75/20
Fjármálamarkaðir: 17,5/20

Meðaleinkunn fyrri hluta annarinnar er því 8,225 af 10, sem ég vil helst reyna að hífa upp yfir níu. Ég veit samt ekki hvernig ég á að fara að því með þennan kennara í bankatímanum, og svo fór ég í próf í dag sem mér gekk alveg skelfilega í. Það er ekki síðan að ég fór í skyndipróf í Stærðfræði 103 í Árbæjarskóla sem að mér hefur gengið álíka illa. Ég talaði þó við kennarann um að fá að taka nýtt próf. Ég reikna með því að ég fái það. Lykillinn að velgengni í skóla er að eiga í góðu sambandi við kennara sína. Það opnar margar dyr.

Það er greinilega allt hægt

Ekki þótti mér nóg að skokka mína 8 km. um daginn, því nú í kvöld bætti ég um betur og fór heila 18 km! Titillinn segir allt sem segja þarf. Það er greinilega allt hægt, enda telst ég seint til íþróttasinnaðra einstaklinga. Hér er leiðin sem ég fór:

Það var reyndar gríðarlega erfitt að skokka seinustu sjö eða átta hundruð metrana og leyfði ég mér að hvíla mig nokkuð á þeim spotta. Með þessu áframhaldi verð ég farinn að hlaupa hundruði kílómetra þegar ég kem heim!

Hins vegar sá ég hina mögnuðustu sjón á þessu skokki mínu. Það var Eiffel turninn lýstur upp blár, og á þeirri stundu sem ég var að skokka framhjá honum byrjaði hann allur að blikka, einsog með þúsundum stjarna sem lýstust til skiptis. Það er gríðarlega erfitt að lýsa svona, en þetta var alveg magnað. Hérna fann ég eitthvað svipað á YouTube:

http://www.youtube.com/watch?v=f6_ZDbiqecg

En að sjá þetta með berum augunum er allt önnur upplifun!

Svona er París í dag

Í gær hafði ég tekið frá hálfan daginn til þess að mæta á „Salon des Écoles de Commerce,“ sem er sýning sem haldin er hvert misseri til að kynna rjómann af viðskiptaháskólum Frakklands. Ég hélt mína leið þangað, brösulega þó, því fjöldinn allur af metró-stöðvum var lokaður vegna framkvæmda. Framkvæmda sem ég reyndar skil ekki. Því af þeim framkvæmdum sem þegar er búið að leggja út í þá hef ég séð að þó það sé búið að endurnýja allt og leggja nýjar flísar að verki loknu, þá lýtur þetta nánast eins út. - Og það er ekki einsog stöðvarnar höfðu verið glæsilegar fyrir!

Að lokum komst ég þó á áfangastað og við mér tók tvö til þrjú hundruð metra röð til að komast inn á sýninguna. Þetta var vegna þess að sýningahöllin réði ekki við þennan skara fólks. Ég var reyndar ánægður með að heyra það eftir upplifun mína á bílasýningunni í október. En við biðum og biðum og eftir um hálftíma skeði eitthvað sem olli því að nokkurs konar áhlaup var gert að hliðinu, með litlum árangri. Við þetta hvarf þetta litla skipulag sem var fyrir og allir stóðu í þvögu. Eftir um klukkutíma bið ákvað ég að fara og reyna aftur daginn eftir. En það var sárt að hverfa frá eftir þennan tíma sem ég var búinn að fjárfesta í þessu, enda verður maður alltaf tregari til eftir því sem maður bíður lengur.

Í dag var engin röð og því bar ákvörðun gærdagsins góðan arð. Ég sá þó fljótt að þetta myndi ekki beint gagnast mér. Ég vissi mest allt sem var verið að kynna og ég þekkti alla skólana. Ég veit reyndar ekki við hverju ég var að búast; kannski bara einhverri góðlátri konu sem tæki á móti mér og biðist til að sjá um öll mín vandræði. Það var alla vega ekki þannig!

Ég fór því bara heim eftir stutt stopp og ákvað að verja því sem eftir væri af sunnudeginum í afslöppun. Afslöppun þurfti ég svo sannarlega á að halda eftir þann viðbjóð sem ég átti eftir að sjá í neðanjarðarlestinni. Ég settist innst í lestarvagninn beint á móti tveimur konum, sem voru sjálfar heldur betur afslappaðar. Önnur konan þótti mér reyndar nokkuð hreinleg miðað við aðra heimilislausa hér í borg, en þá varð mér litið í klofið á henni og ég var næstum því farinn að æla. Ég kúgast núna við það að rifja þetta upp. Hún var klædd í hvítar buxur og því var þetta vandamál enn augljósara; dökkgulir og brúnir blettir lágu frá klofinu niður á læri! Ég var næstum því staðinn upp til að skipta um sæti, en ekki vildi ég nú vera dónalegur.

Þetta þætti mér undir eðlilegum kringumstæðum vera alveg nægur skammtur af stórborgarlífinu, en maður stjórnar víst ekki öllum aðstæðum. Ég gapti því bara þegar ég sá það sem tók við. Hin konan sem var nú öllu ósmekklegri í klæðnaði (þá fyrir utan fyrrnefndu bletti), stóð upp og við blasti (og hvernig get ég hugsanlega sagt þetta smekklega), við blasti inngangurinn að henni. Er ekki auðskiljanlegt hvert ég er að fara? Mætti draga þá ályktun að hún sé komin einu skrefi lengra en hin konan, því ég reikna með því að hún sé búin að eyða burt þessu svæði buxnanna með þvagi sínu.

En það var ástæða fyrir því að hún stóð upp. Hún tók upp tissjú og fór að þrífa sig. Ekki þótti mér þetta þó næg ástæða til að skipta um sæti, enda var stöðin mín að nálgast.

Hamrahlíðakórinn

Hverjum hefði grunað að jafn ómerkileg stofnun og einhver kór frá Íslandi skyldi hlotnast sá heiður að fá að syngja í einu af höfuðvígum kaþólsku kirkjunnar og einu frægasta kennileiti Frakklands; Notre Dame. En heimurinn er svo sannarlega skrítinn í dag, og ber þetta kannski merki þess. Mér fannst það vera skylda mín, sem þjóðræknum Íslendingi, að vera viðstaddur þessa merku stund.

Ég bjóst ekki við margmenni, en hægt og bítandi fjölgaði í hópnum, svo að nær helmingur sætanna var í notkun. Það voru ábyggilega um þrjátíu, fjörutíu Íslendingar í áhorfendaskaranum, og þekkti ég engan, nema að sjálfsögðu sendiherra Tómas Olrich.

Eftir allt þetta stangl við að koma þessum íslenska kór alla leiðina til Frakklands, fá að syngja í þessarri stórmerkilegu kirkju og hafa æft ábyggilega í marga mánuði, þá var sjóvið drepleiðinlegt. Það fékk mig til að hugsa um allt það feiknarmikla magn af lögum sem betur hefði mátt sleppa að semja. Með því var þó ekki hámarkinu náð! Það var um miðbik söngleikanna (var ég að semja nýtt orð?) þegar þau syngdu einhver ósköp þar sem þau stöppuðu saman, smelltu á kinnar og blésu inn og út. Þá langaði mig að hverfa ofan í skóna af skömm.

Eftir þessa tilraun hjá þeim stóðu allir upp sem einn og klöppuðu. Fyrir mitt leyti þá finnst mér að ef eitthvað atriði eða einhver sýning er ekki sem skyldi, þá eigi ekki að hrópa húrra og berja höndum saman þangað til manni blæðir, einsog er svo innbyggt í Íslendinga. Pent, kurteisislegt klapp ætti að nægja.

Á heimleiðinni sá ég meitlað í gangstéttina „La Couronne“, sem er heiti krónunnar á frönsku:

Ef til vill viðeigandi í dag, veðruð, ljót, og allir traðka á henni.

Örblogg

Þessi undanfarna þemavika breytinga stendur enn undir nafni. Um ellefuleytið fór ég út og ætlaði að skokka minn reglulega hring, en eitthvað var það sem knúði mig lengra. Ég fór ekki um tvo og hálfan km., einsog ég geri venjulega, heldur yfir 8 kílómetra!

Sjaldan hef ég farið í jafn þægilega sturtu og eftir að ég kom heim. Það eina sem var eitthvað vandamál voru geirvörturnar mínar, sem höfðu greinilega nuddast vel í bolinn, enda voru þær orðnar þrútnar og viðkvæmar þegar leið á seinni hlutann.

Það er aldrei að vita nema ég fari í Glitnismaraþonið næsta sumar. Ef það þá verður? Eitthvert ríkisbanka-maraþon kannski.

Golfklúbbur Reykjavíkur

Þetta eru svo sannarlega tímar mikilla breytinga! Nú fyrir stuttu var ég að fá boð um það að ég hefði fengið inngöngu í GR, einungis þremur mánuðum eftir að ég skilaði inn umsókn. Kemur það mér skemmtilega á óvart þar sem að ég var látinn vita af því að ég þyrfti að öllum líkindum að bíða hátt í þrjú ár!

Það eru greinilega margir sem hafa þurft að leggja kylfurnar á hilluna að undanförnu. Ekki get ég ímyndað mér af hverju.

Í öðru samhengi

Mér varð hugsað til þessa húss sem ég gekk framhjá á leið minni til Versala. Ég efast ekki um að þetta væri fallegasta húsið á Íslandi. Ætli margir taki eftir því hérna í Frakklandi? Ég býst ekki við því að það sé hátt skrifað á mörgum listum.

Píanó

Á mínu daglega flakki um netheima datt ég inn á smáauglýsingu frá íslenskri konu hér í París, þar sem hún býðst til að kenna fólki á píanó. Ég ákvað að hringja í hana og spyrja hana nánar út í þetta. Það varð svo að ég mun hitta hana á föstudaginn kl. 14.

Hún heitir Guðrún Dalía Salómonsdóttir, og mér skilst að hún sé búin að vera áberandi innan píanóheimsins á Íslandi undanfarið.


Í kvöld skokkaði ég svo 2,74 km.

WorldClass - Íslenskt?

Það kom mér einstaklega á óvart að sjá þetta út úr lestinni á leið minni heim í gærkvöld. Þetta kom mér svo á óvart að ég ákvað að stökkva út í dembandi rigninguna og taka mynd. Það er tvennt sem ég hef alltaf haldið: Ég hélt að WorldClass væri íslenskt vörumerki og hefði ekki tekið þátt í neinni útrás. Því ákvað ég að rannsaka þetta örlítið.

World Class Fitness Center í Marriot hótelinu hérna í París er hluti af World Class Fitness Center sem er stofnað í Svíþjóð árið 1983 af Ulf Bengtsson. WorldClass Iceland er stofnað árið 1985, því er rökrétt að halda að Björn Leifsson hafi leigt vörumerkið af WorldClass í Svíþjóð. En þegar ég skoða heimasíðu sænska fyrirtækisins, þá finn ég ekki Ísland:

http://www.worldclassfitness.net/Club-Locator/

Er þetta mál hið furðulegasta!

Versalir

Af ýmsum ástæðum hefur þessi ferð mín frestast mörgum sinnum, en loksins tókst mér þó að hunskast til og drífa mig úr bænum til að skoða þessa þarfasjón (must see). Ég byrjaði á því að taka línu fimm í neðanjarðalestarkerfinu niður á Place d'Italie, skipta þar í línu sex og halda mína leið á Montparnasse lestarstöðina. Þar keypti ég mér lestarmiða til Versali. Lestin sem ég þurfti að taka var skemmtilega uppbyggð á tveimur hæðum, og mjög rúmgóð.

Aðkoman að höllinni þótti mér vera óvenju tilkomulítil, miðað við það að vera ein þekktasta listasmíð síðustu alda. Ég leit þó björtum augum á það og taldi það etv. vera leið til þess að auka áhrifin sem skella á fólki þegar inn er komið. Þó er ég viss um að hápunktur ferðarinnar hafi verið þegar ég komst að því að aðgöngumiðinn kostaði ekki nema €10 þegar ég var búinn að reikna með að borga €25. Ótrúleg gleði skein því innan í mér þegar ég gekk um ganga hallarinnar.

Það var nokkuð erfitt að átta sig á mikilfengleika herbergjanna þar sem að hvert þeirra átti að standa fram úr því fyrra og þegar maður En þó tel ég að stjórnendur hallarinnar hafi fundið ákveðna leit til þess að setja fólk í samhengi, og sjá hversu stórkostlegur hver og einn salur væri. Á víð og dreif var nefnilega tímabundin sýning á hinum hörmulegu verkum nútímalistamannsins Jeff Koons, sem meðal annars hefur komið til Íslands í tengslum við Listahátíð. Hér er dæmi um list Koons:

Einni skemmtilegri staðreynd var skotið að mér um byggingu Versala. Framreiknaður kostnaður á byggingu hallarinnar var um $2 milljarðar. Ekki nema.

Það fær mann til að hugsa um hvað við ætlum að gera við Alþjóða gjaldeyrissjóðslánið!

Lítilfjörlegir dagar.

Nú í vikunni ákvað ég að læra á Georges Pompidou bókasafninu, sem er eflaust hið stærsta í borginni. Aldrei fyrr hafði ég séð biðröð til að komast inn á bókasafn, en augljóslega er einhvern tímann allt fyrst. Þetta var heldur engin smávægileg röð. Það hefði verið hægt að skipta út takmarkinu fyrir eitthvert af vinsælustu tækjunum í Disneylandi. Í staðinn fór ég á kaffihús.

Í gær fann ég það að ég var að veikjast, og hef ég komist að þeirri niðurstöðu að um smávægilega matareitrun hafi verið að ræða. Ég reikna með því að það hafi verið Subway samlokan sem ég fékk mér daginn áður, því daginn eftir fann ég enn bragðið af henni úr maganum.

Í gærkvöld var ég síðan orðinn slæmur. Ég lærði ekkert fyrir tvö próf sem ég voru á dagskrá daginn eftir og um nóttina sá ég ekki fram á að geta mætt í skólann. Um klukkan 6:30 fór ég inn í eldhús, setti á mig latex hanska, fór inn á klósett, stakk puttanum upp í mig og kastaði upp. Þvílík og önnur eins uppköst man ég ekki eftir að hafa framkallað áður.

Eftir þetta var ég nánast orðinn heilbrigður, mætti í skólann og stóð mig, að ég held, ágætlega í prófunum tveimur.

Bordeaux

Eftir mikla baráttu við landssíma Frakklands (Orange), hef ég loksins fengið internet og síma! Símanúmerið er +33 155 287 346. Alveg skelfilegt númer, en hverjum er ekki sama. Á miðvikudaginn sl. háði ég mína lokabaráttu gagnvart þeim og fékk víst allt sent heim til mín á föstudag. Það skipti þó reyndar litlu, því þá um morguninn tók ég lest til Bordeaux til þess að hitta „fjölskyldu“ og vini.

Tvisvar á undanförnum tveimur mánuðum hef ég fengið símtal frá konunni sem ég hef búið hjá (Alfreda) þar sem hún segist hafa fundið ferðatösku fulla af ýmsum eigum mínum. Í fyrstu ferð mína til Bordeaux þetta skólaár fór ég einhvern tímann í september. Þá tók ég með mér til baka troðfulla, stóra ferðatösku af fötum. Nú í annað sinnið hafði ég fengið símtal frá henni, og vissulega hafði hún fundið aðra ferðatösku, og ekki bara eina heldur tvær!

Á föstudag var áætlaður komutími á lestarstöðina í Bordeaux um kl. þrjú, en okkur seinkaði vegna þess að við vorum stopp í ca. hálftíma einhvers staðar á miðri leið. Ekki veit ég af hverju. Kannski var verið að fleygja fólki út sem hafði ekki miða. Ég tók þá sporvagninn heim til vinkonu Alfredu, þar sem við höfðum mælt okkur mót. Hún býr í miðri borginni í 300 m² íbúð. Þessi vinkona hennar heitir Catherine Köhler, vellauðug, en ekki hef ég komist af því af hverju. Ég hef oft spurt. Einu svörin eru að maðurinn hennar var jarðfræðingur, en ég veit ekki til þess að fólk geti efnast á því.

Um kvöldið á föstudag fórum við á opnun nýs veitingastaðar nálægt heimili Catherine við Chartrons. Ég borðaði „Steak Tar Tar“.

Laugardagur var viðburðalítill. Ég fór í bíó og sá myndina Vicky Christina Barcelona frá Woody Allen. Hún var bara ágæt, lítið meira en það. Eins og með síðustu myndina sem hann gerði, Match Point, þá var lítið að gerast alla myndina og hún endar svo með hvelli.

Á sunnudag fórum við, Alfreda og ég, til DAX sem er í um tveggja klukkutíma suður af Bordeaux. Þar er 15 ára sonur hennar í skóla. En þetta er enginn venjulegur skóli. Þarna koma saman feitir krakkar til þess að grennast. Það kostar € 2.000 á mánuði fyrir hvern einstakling að vera þarna. Ágætis kostnaður þar! Eftir að við sóttum soninn keyrðum við til Spánar og fórum við í gegnum Pýreneafjöllin, sem er eitthvert stórkostlegasta landslag sem ég hef séð.

---

Ég hef verið að velta miklu fyrir mér varðandi næsta skólaár. Möguleikarnir eru þessir: að halda áfram í PIBS, að skipta um í annan enskan skóla eða franskan skóla, fara í HÍ eða til Norðurlandanna. Ég hallast mest að því að fara í franskan skóla næsta skólaár. Ég þarf að pæla betur í þessu.

Ísland / Færeyjar ?

Undanfarin ár hefur það verið heldur skemmtilegt að ferðast og hitta útlendinga, og fá síðan borna upp þá spurningu: „Hvaðan ertu?“ Því Ísland hefur verið, svo lengi sem maður man eftir, spennandi og svo ógurlega fjarlægt fyrir útlendinga. Nú held ég að allt annað sé uppi á teninginum. Íslendingar eru orðnir að athlægi í útlöndum. Fólk hefur meira að segja verið rekið úr verslunum, fyrir það eitt að vera Íslenskt. Maður er orðinn svo vanur því að vera elskaður og dáður, þó það sé ekki fyrir neitt nema þjóðernið! Því hef ég velt því fyrir mér hvort ég, og við Íslendingar allir í útlöndum, ættum ekki bara að segjast vera frá Noregi, Danmörku, eða jafnvel Færeyjum. Færeyjar væru kannski það allra besta! Þar fengi maður flest þau viðbrögð sem maður hefði fengið undir venjulegum kringumstæðum. Það þyrfti reyndar ábyggilega í hvert skipti að leggjast út í þvílíkar útskýringar á hvað og hvar Færeyjar eru, en það enginn svakalegur fórnarkostnaður. Við þyrftum bara að segja að Björk og Sigur Rós séu af Færeysku bergi brotin.

Að öllu gamni slepptu þá er ég hjartanlega sammála Almannatengslafélagi Íslands um að landið ætti að ráða stóra erlenda almannatengslaskrifstofu til að reyna að reyna afstýra því að mannorð okkar hljóti varanlegan skaða. Þegar þar að kemur, þá ættum við að verja öllu söluandvirði bankanna þriggja í herferðir erlendis til að gera Ísland svalt á ný!

---

Á mánudaginn verður fyrsta prófið mitt. Það verður í frönsku. Á föstudag verð ég kominn í vikufrí, svo að ef einhver vill senda mér flugmiða til Íslands, þá er það velkomið. Annars mun ég leita suður á bóginn á föstudag, til Bordeaux. Kem heim viku síðar.

Þjóðarstolt, Icelandair.

Þetta má sjá alls staðar um neðanjarðarlestarkerfi Parísar. Icelandair er ábyggilega eina íslenska fyrirtækið í einhvers lags sókn erlendis.

Bílasýningin í París

Núna rétt í þessu var ég að koma heim af Heimsbílasýningunni sem er haldin hérna ár hvert og þegar ég var í lestinni á leiðinni heim heyrði ég íslensku í fyrsta sinn hérna úti. Þetta voru ábyggilega þrjár, fjórar manneskjur. Ég gat því miður ekki heilsað þeim.

Eftir að ég hafði tekið fyrstu myndina af einhverjum bíl sem hékk á vegg, dóu batterýin í myndavélinni. Ég þurfti því að kaupa pakka af batterýum á okurkjörum í einhverjum sölubási! Sýningin sjálf var ágæt, en mér leið einsog allri Menningarnótt hefði verið troðið inn í Egilshöll. Mannfjöldinn var þvílíkur. Ég taldi hátt í hálfa milljón manns.





























Það var kannski ekkert afskaplega mikið að sjá þarna. Mér sýnist BMW vera að stíga skref í rétta átt. Hugmyndin að næsta 7-línu BMW er fín, samt soldið líkur Lexus. Þarna sá ég samt á einum stað hversu ljóta bíla Mercedes-Benz framleiðir. Það er af sem áður var. Næstum því allir bílarnir eru forljótir. Sem betur fer eru einhverjar undantekningar, en þær eru tiltölulega fáar.

Ég held ég hefði skemmt mér betur með því að fara á rúnt um nokkrar bílasölur.

Göngutúr í lengra laginu ofl.

Þar sem lítið var að gera síðasta laugardag, þá ákvað ég að fara í göngutúr. Stuttan hálftímagöngutúr um miðbæinn. Klukkan sjö þá lagði ég af stað, en af einhverjum óskiljanlegum ástæðum missti ég allar mínar áttir. Ég ákvað að halda heim á leið og ganga í austurátt, en í raun gekk ég beina leið norður. Ég gekk svo lengi norður, án þess að sjá neinar vísbendingar um það, að það var ekki fyrr en ég var kominn að Sacré Ceur, einum nyrsta punkti Parísar, að ég áttaði mig á mínum hrakförum. Tók þá við um eins og hálftíma gangur heim.

Hér uppi er kort sem sýnir, cirka, þá leið sem ég gekk.

Einn kennarinn sem við erum með er engan veginn starfi sínu vaxinn. Hún kennir „Management Science“, sem útleggst einhvern veginn á íslensku sem stjórnunarfræði og hún hefur, kaldhæðnislega, enga stjórn á nemendunum.

Helmingurinn af nemendunum í hverjum tíma er uppbyggður af Frökkum. Þeir eru flestir óþroskaðari en við erlendu nemendurnir og eru talandi allan tímann upp í opið geðið á kennaranum. Það má vera vegna þess að flestir þeir frönsku koma úr frekar efnuðum fjölskyldum, hafa kannski fengið margt upp í hendurnar og hafa því etv. ekki þurft að þroskast jafn hratt og hinir. Ég veit það ekki.

En alla vega… Við erum fjögur saman sem höfðum setist í öftustu röðina og við erum einsog við erum vön, heldur fagmannleg og vinnum samviskusamlega, fylgjumst með og skiptumst kannski á einu og einu orði. En allan tímann, á meðan frönsku nemendurnir blöðruðu sín á milli einsog þeir ættu líf sitt að leysa, ef eitt orð fór frá okkur þá var tíminn stöðvaður og haldinn fyrirlestur um hvað við fjögur í öftustu röðinni værum sí og æ að niðurbrjóta allan vinnufrið! Svo þegar kom að því að svara einhverjum dæmum, þá að sjálfsögðu var því beint að okkur. Allan tímann var ég lagður í einelti af kennara mínum, ég sem er þægari og kurteisari en hver annar!

Skólinn

Stóri munurinn frá menntaskóla til háskóla er sá að þú stendur frekar á eigin fótum. Þetta er að sjálfsögðu. Þetta var manni sagt við umskiptin úr grunnskóla og þetta var svo aftur sagt við útskrift úr menntaskóla. En það sem mér finnst vera umsvifameira er að í háskóla þarftu alltaf að vera á nálunum. Þú þarft að taka þátt í hverjum tíma og það er oft stór partur af lokaeinkunn. Því er engin örugg 10 þegar þú lærir bara fyrir lokapróf. Og fyrir seinhugsandi fólk einsog mig er þetta enn verra. Þú þarft stöðugt að búa þig undir og spyrja sjálfan þig: Hver væri dæmigerð spurning um þetta viðfangsefni og undirbúa svo svar við henni.

Uppsetningin á skólanum sjálfum er gríðarlega flókin. Þetta er ekki bara einsog HÍ eða HR; sjálfseignarstofnun, með sín markmið og framtíðarplön. Þetta er einkaskóli sem er eign annars skóla. Ég er í Paris International Business School (PIBS) sem er eign Groupe INSEEC, sem á síðan einhverja fleiri. Svo er skólinn minn með virkt samstarf við MBA Institute og INSEEC Business School. Það er ég reyndar ekki ánægður með. Mér finnst það ekki vera samstarf sem byggir upp PIBS, heldur þvert á móti. Þá er skólahúsnæðið er ekki gott. Það er dreift um mismunandi byggingar og því er ekki hægt að horfa á neinn einn punkt og segja „þetta er skólinn minn“. Það eru reyndar áætlanir um að flytja um mitt næsta ár.

Ég er hins vegar mjög ánægður með kennsluna á heildina litið. En það er eitt sem ég tek mjög greinilega eftir, ég nýt þess að vera í tímum með þeim kennurum sem eru bandarískir, en ekki hinum. Það er eitthvað ákveðið, ég veit ekki hvort að það sé almennt hjá Bandaríkjamönnum, en eitthvað ákveðið er það sem gerir þá að betri kennurum. Þeir eru áberandi vel undirbúnir fyrir hvern tíma og þeir nota frekar „leikræna“ tilburði. Og þá er ég reyndar að teygja orðið leikrænt, en þeir kunna að vekja áhuga á einhverju sem þyrfti ekkert endilega að vera það. En, hvað er ég þá að gera í Frakklandi?

Herbergi mitt, nýja óperuhúsið í hverfinu og minnismerkið um Bastilluna

Skjótt skipast veðrið í krónum

Á meðan himnarnir hrundu heima á Íslandi hefur lífið verið tiltölulega fábreytt í Frakklandi. Það er amk. hjá mér, sem hef hvorki internet né síma, svo að fréttir af fjármálasviptingum vestanhafs, heima og í Bandaríkjunum, koma ekki í flóðgáttum. Svo að ég áttaði mig á hruni krónunnar ekki fyrr en að kortinu mínu var synjað úti í búð. Þegar ég kom hingað, í byrjun september, þá var Evran „ekki nema“ í 120 krónum. Frá því að ég kom fyrst til Frakklands hefur krónan fallið um 78% gagnvart Evru.

Þar sem að ég er enn ekki kominn með heimilissíma hef ég verið að spara öll símtöl heim. Ég vona að mér verði fyrirgefið það. Ég mun reyna að bæta það upp þegar þar að kemur. Ég hef beðið í tvær vikur núna eftir tengingu við umheiminn, og sýnist mér ég þurfa að bíða á þriðju viku. Allt tekur þvílíkan ótrúlegan tíma, sama hvað það er, og á það bætandi er ekki viðhöfð sú víðtekna venja um að viðskiptavinurinn hafi alltaf rétt fyrir sér. Maður lærir á margan hátt að meta það sem við höfum heima á Íslandi, en það er ekki það að mér þyki þetta umhverfi óbærilegt. Það þarf bara að hægja á sér, slaka á og gera sér grein fyrir því að það tekur klukkutíma að fara í bankann, kaupa í matinn, og í raun hvað sem er. Þá fyrst er hægt að njóta þessa.

Skólinn byrjaður

24. september.

Skólinn er, má segja, hálfpartinn byrjaður. Þessa vikuna hefur stundataflan verið fullbókuð frá morgni til kvölds þar sem að ég hef sótt alla þá tíma sem stendur til boða, og er það mitt að velja úr og hafna. Stundataflan sem ég hef myndað mér er svona:

Mánudagur 8:15 - 18:45 (tæplega fjögurra tíma gat í hádeginu)
Þriðjudagur 8:15 - 20:30 (tveggja tíma gat í hádeginu)
Miðvikudagur 8:15 - 20:30 (Tveggja tíma gat í hádeginu)
Fimmtudagur 13:45 - 17:00
Föstudagur Frí

Að sumu leyti er þetta alveg hrikaleg stundatafla ... frá átta að morgni til hálfníu að kvöldi! En þriggja daga helgin bætir þetta að miklu leyti upp. Svo held ég að þetta venjist fljótt.

Samt spyr ég mig: Er það svona sem evrópska kerfið er á móti því bandaríska? Í Evrópu er Bachelor háskólanám iðulega þrjú ár en í Bandaríkjunum fjögur. Ég hélt að ástæðan væri að vestanhafs þyrfti fólk að taka mun meira af grunnfögum einsog sögu, bókmenntum, náttúrufræði o.s.frv. Kannski er það bara vegna þess að hérna megin er fólk í skólanum bókstaflega frá morgni til kvölds.

Fyrstu dagar i Paris.

11. september.

Dagurinn í dag var ábyggilega sá skemmtilegasti síðan ég kom hingað, og reyndar ekkert ábyggilega - hann var það! Ég leyfði mér nefnilega að eyða. Það hefur ekki gerst hingað til og mun eflaust ekki gerast aftur í bráð.

Innkaupalistinn er eftirfarandi:

Taska, €49
Vekjaraklukka, €79
Peysa, €89
Linsur, €39

Samtals: €256

Það er kannski ekki afsakanlegt að eyða hátt í 10.000 kr. í eitt stk. vekjaraklukku, en þá gerir maður sér ekki grein fyrir öllum þeim möguleikum sem hún hefur upp á að bjóða! Hún er sko á engan hátt venjuleg. Það er ekki skerandi hljómur sem rýfur þig úr svefninum, heldur hægt og bítandi byrjar ljós að skína, skærara og skærara, svo að það er einsog maður vakni við sólarljósið, endurnærður. Ég ber miklar væntingar til þessarar vekjaraklukku! Hitt er að öllum líkindum afsakanlegt.

Ég ákvað það að ég skyldi á engan hátt njóta lífsins fyrr en að ég fyndi íbúð. Svo að fram þessu hef ég nánast bara haldið mér innan 19. hverfisins í París á hinu skelfilega Hotel Terminus. Metrostöðin sem ég nota heitir eftir gömlu sovétborginni Stalíngrad. Segir það ekki allt sem segja þarf? Ég hef talið þrjá kakkalakka og tvær pöddur sem ég hef ekki enn fengið skýringar á hverjar eru. Samt sem áður er herbergið tiltölulega hreint og á allan hátt betra en það sem ég gisti á fyrstu nóttina. Þar var herbergið á sjöundu hæð og með engri lyftu! Ég var með eina stóra tösku sem vóg 40 kg. og handfarangur upp á ca. 10. 40 kg. hljóma kannski ekki mikið, en að bera þau upp tröppu fyrir tröppu í 25°C hita er hægara sagt en gert! Það var svo ekki vellíðan sem tók við þegar að herberginu var komið. Aldrei eins mikla reykingastybbu hafði ég á minni ævi fundið! Ég var allavega viss um að eyða þessum fyrsta degi í að hvíla mig, heldur að leita að einhverjum öðrum gististað.

Þá tók við sleitulaus íbúðarleit. Ég setti mér hámark upp á €500 pr/mánuð, en ég var fljótur að hækka það þegar ég sá að verkið var nánast ómögulegt. Ég hringdi á ótal staði og alls staðar var búið að leigja út. Ég fór meira að segja til YMCA en þar var líka fullt... sem betur fer.

Loksins kom þó röðin að mér. €700 á mánuði, 35 m2. Gríðarlega dýrt, en því er tekið fegins hendi! Ibúðin er staðsett í frábæru hverfi - 11. hverfi, nálægt Bastillunni og reyndar eiginlega alveg í miðbænum. Og hún er með þvottavél. Annars myndi það kosta um ca. €10 að þvo í hvert sinn. Svakalegur sparnaður þar.

Annars var ég núna að stilla nýju vekjaraklukkuna og mér til mikillar armæðu er ljósaperan sprungin! Það sem ég þarf að þola!